Porady naszych EkspertówWitam, mój syn chodzi do II klasy szkoły podstawowej. W przedszkolu nie miałam z nim żadnych problemów wychowawczych. Jak poszedł do szkoły, również wszystko było dobrze, do czasu aż dwóch kolegów zaczęło się mu psocić, nie raz uderzać. Czasami nie pozostawał im dłużny i zbierał uwagi - później dowiadywałam się od niego, że była to reakcja na zachowania kolegów, ale tylko on uwagę dostawał. Wszelkie sytuacje były zgłaszane przeze mnie lub przez syna do wychowawczyni. Jeden z chłopców szybko się zmienił, natomiast w przypadku drugiego dopiero pod koniec roku szkolnego było widać poprawę, choć nadal zdarza się, że zaczepia mojego syna. Niestety, od września syn sprawia olbrzymie problemy w szkole. Nagle to on zaczął się zachowywać agresywnie w stosunku do kolegów, koleżanek; nie ma tygodnia, żeby nie wrócił z uwagą do domu. Zdarza mu się kogoś uderzyć, nawet kopnąć, często się denerwuje z błahych powodów, zdarza mu się kłamać... Nie poznaję mojego syna i zupełnie nie wiem, co jeszcze mogłabym zrobić, aby mu pomóc. W domu nigdy nie uciekam się do przemocy w stosunku do niego, po każdej uwadze rozmawiam z synem, staram się wyjaśnić przyczyny jego zachowania, mówię, co wolno, czego nie. Wydawało mi się, że jednym z powodów może być rozstanie z jego tatą około 4 lat temu, ale jak tylko pytam, czy coś by zmienił, czy w domu mu wszystko odpowiada, mówi, że tak jak jest, jest dobrze. Wychowawczyni zapisała syna na spotkania z psycholog szkolną, które mam nadzieję pomogą, jednakże sama bym również chciała synowi pomóc panować nad emocjami i poznać przyczynę jego zachowań. Gosia Szanowna Pani, w opisanej przez Panią sytuację spotkanie z psychologiem szkolnym jest bardzo dobrą decyzją. Radzę spotkać się z psychologiem wraz z synem, tak aby wspólnie uzyskać wskazówki co do przyczyn jego trudnych zachowań i metod rozwiązania wspólnych problemów. Należy jednak podkreślić, że jedno spotkanie na pewno nie rozwiąże wszystkich kłopotów. Najlepiej byłoby spotykać się z psychologiem szkolnym regularnie. Jeżeli nie jest to możliwe, to dobrze jest zapewnić sobie i dziecku regularną terapię u psychologa dziecięcego lub rodzinnego - w poradni psychologiczno-pedagogicznej (bezpłatnie), w poradni zdrowia psychicznego dzieci i młodzieży (na NFZ) lub w poradni prywatnej (pełnopłatnie). Z poważaniem, Wiktoria Jaciubek Portal ma przyjemność współpracować z gronem ekspertów, jednak często problemy wymagają pilnej lub dodatkowej porady medycznej. nie ponosi żadnych konsekwencji wynikających z zastosowania informacji zawartych w niniejszym serwisie. Zalecamy bezpośredni kontakt ze specjalistą w celu konsultacji danego problemu. Po zgłoszeniu pytania, zostanie ono po akceptacji redakcji umieszczone wraz z odpowiedzią konkretnego eksperta.
Zespół Aspergera relatywnie często jest diagnozowany u osób w wieku nastoletnim. Nastolatek uczęszcza więc już do szkoły średniej i, dopiero gdy pojawiają się u niego stosunkowo nasilone problemy z zachowaniem i funkcjonowaniem w społeczności, rodzice decydują się na diagnostykę. Czy istnieje „instrukcja obsługi” nastolatka borykającego się z zespołem Aspergera
Jak wyciszyć dziecko? Jak rozładować złość u dziecka? 7 zabaw, które pomogą dziecku poradzić sobie ze swoimi emocjamiCo zrobić, kiedy dziecko jest agresywne? Jak ma postąpić w takiej sytuacji rodzic? Jak wyciszyć dziecko?W tym artykule znajdziesz:Jak sobie poradzić z agresją u dziecka?To Twoją odpowiedzialnością jest nauczyć dziecka wyciszyć dziecko? Odpowiedź brzmi „poprzez zabawę”!Jak wyciszyć dziecko? To pytanie pojawia się baaaardzo często. Jako rodzice często jesteśmy bezradni wobec agresji własnego dziecka. Nakrzyczeć? Ukarać? Nie, nie warto tego robić!Skoro czytasz ten artykuł, z pewnością należysz do rodziców, którzy poszukują rozwiązań najlepszych dla dziecka, takich, które długoterminowo okażą się dla niego bardzo korzystne, a nie takich które spowodują u niego złość, frustrację, bunt lub smutek, prawda? A kara (szczególnie w przypadku złości) właśnie tak Jak sobie poradzić z agresją u dziecka?Jeśli Twoje dziecko czasami jest agresywne, jeśli maluch bije Ciebie, rodzine, rówieśników. Jeśli stosuję agresję fizyczną lub słowną, to oznacza, że nie radzi sobie dobrze ze swoimi emocjami. Jeśli chcesz wiedzieć, jak tę sytuację wyprowadzić na prostą, to zapoznaj się z kursem „Agresja Stop”, bo…2. To Twoją odpowiedzialnością jest nauczyć dziecka przedstawię Ci sposoby, które pokażą, jak wyciszyć dziecko, musisz wiedzieć, że agresja i złość – to są trudne emocje dla dziecka. I za każdym razem, gdy mamy z nimi do czynienia, nie możemy ich po prostu zamieść pod dywan. Naszym zadaniem, jako Rodziców, jest nauczyć dzieci radzenia sobie z jest nie bać się i nie unikać za wszelką cenę negatywnych emocji u dziecka. Jeżeli Ty się ich boisz, to jak dziecko ma je ogarnąć same? To Ty jesteś przewodnikiem dla swojej pociechy. To Ty masz pomóc dziecku zrozumieć, co się z nim dzieje i Jeśli dziecko „odstawia scenę”, to najczęściej jest tak, że samo nie do końca rozumie, co się z nim dzieje. Ukarać je za to, że nie poradziło sobie ze złością to ogromny błąd. Kara sprawi, że dziecko zacznie rozumować tak: „acha, jak się złoszczę to jest bardzo źle, mama się na mnie gniewa i zawsze robi mi coś przykrego (kara). To znaczy, że nie wolno tak robić. Czyli od tej pory będę tę złość zamykał w sobie. Nikomu nie pokażę, że jestem zły czy wściekły albo, że mi przykro.”Fantastycznie, cel wychowawczy osiągnięty. Mamusia ma dziecko zadowolone, uśmiechnięte, zapewniające, że wszystko jest dobrze. Tylko czy na pewno? Takie połykanie emocji może potrwać kilka wieku nastoletnim zamiatane pod dywan emocje dadzą o sobie znać bardzo brutalnie. Z niewiadomej przyczyny miła i spokojna 16-latka, dobra uczennica, tnie sobie rękę. Wszyscy są naprawdę zaskoczeni. Ta dziewczyna również. Ona kompletnie nie ma kontaktu ze swoimi emocjami. Nie wie, co się z nią dzieje. Nikt nie sięga wtedy do źródła tych emocji, winą obarcza się trudny nastoletni To naprawdę może zabrnąć tak daleko- to jeden ze scenariuszy. Drugi wyglądałby tak, że ataki złości się nasilą.„Dziecko rozumuje tak: acha, skoro mama robi mi na złość (daje karę), chociaż (w mojej ocenie), nie ma powodu, to ja jej teraz pokażę! Z tego mogą być problemy z zachowaniem w szkole. Przekonanie, że trzeba się buntować przeciwko dorosłym i lekceważyć ich nakazy. To prowadzi na drogę okłamywania, nie mówienia całej prawdy.”Koniec czarnych (chociaż prawdziwych) scenariuszy. Przechodzimy do działania. Pamiętajcie, że nawet kropla drąży skałę. Mała zmiana na początku powoduje duże efekty za kilka Jak wyciszyć dziecko? Odpowiedź brzmi „poprzez zabawę”!Oczywiście możemy nauczyć dziecko radzenia sobie z emocjami poprzez zabawę. To rozwiązanie jest bardzo dobre ze względu na swoją prostotę. Wciąż powtarzam, że dzieci to istoty emocjonalne posługujące się językiem posunięciem jest wykorzystanie tego faktu! 🙂Ta zabawa pomoże dziecku w nazywaniu i rozpoznawaniu emocji. Dobrze jest nazwać emocje po imieniu. Antoś może być zadowolony, szczęśliwy, ale też może (i ma prawo!) być smutny, zły na mamę, obrażony, zdenerwowany, wściekły. Może mu być przykro, może płakać, może się kilka białych papierowych białych talerzyków. Na każdym z nich narysuj jedną minę. Przypomnij sobie po prostu, jak dziecko się ostatnio zachowywało i narysuj to: (zapłakany, zawstydzony, zdenerwowany, wściekły, smutny, radosny, niezadowolony, uśmiechnięty od ucha do ucha, …). Zabawa polega na tym, że rodzic mówi nazwę emocji, a dziecko odnajduje ją na wariant to zabawa w teatr emocji: losujemy talerzyk a dziecko musi zrobić taka minę, jaka jest narysowana na talerzyku. Ma odegrać zadaną emocję jak aktor. Można też zamienić się rolami. Mama czy tata odgrywają wylosowane emocje. Zabawa jest doskonała, zwłaszcza jak dodamy do tego narrację sytuacji:niezadowolony – znowu mama kazała mi wstawać, a ja bym sobie jeszcze pospał albowściekły – wczoraj byłem wściekły, jak mama kazała mi kończyć zabawę, bo mieliśmy jechać do babci, a ja nie chciałem. Odegrajcie to. Z uśmiechem i akceptacją. Trzeba tę wściekłość zauważyć, nazwać, zaakceptować i zwyczajnie przyjąć do doświadczeń rodzinnych. Każdy przecież może być wściekły. To właśnie jest oswajanie negatywnych emocji. Nie tłumaczcie dziecku na siłę, nie wypytujcie, nie udzielajcie rad. Po prostu się dziecku szalik na oczach. Pozwól mu dotykać twojej twarzy. Zrób uśmiechniętą minę i powiedz: „teraz jestem uśmiechnięta”. Zrób smutną minę i powiedz: „teraz jestem smutna”.Potem zrób jedną z dwóch min i poproś dziecko, aby rozpoznało za pomocą dotyku, jaka to mina. Gdy już opanuje dwie podstawowe miny, możecie przejść do kolejnych. Oczywiście dziecku będzie miło, jak zgodzisz się zawiązać sobie szalik i odgadywać miny min można też dodawać dźwięki. Będzie się działo…Znajdź i wytnij z kolorowych gazet zdjęcia ludzi z różnymi minami. Mogą to być np. piłkarze po wygraniu i po przegraniu meczu. Możesz też wykorzystać rysunki postaci z bajek z wyrazistymi minami. Ułóż te wycinanki tak, by strona z miną była niewidoczna. Dziecko losuje wycinankę, nazywa minę i próbuje opowiedzieć, co się mogło przydarzyć bramkarzowi, że jest taki fantazję i wyobraźnię. Uczysz dziecko, że negatywne emocje są normalne i wszyscy je zabawy są z innej grupy. Ponieważ emocje mieszczą się nie tylko w głowie ale również w ciele, to oprócz nazwania emocji i pokazania jej na twarzy, warto zaangażować też ciało. Dzięki temu dziecko będzie umiało poradzić sobie z napięciem fizycznym, które towarzyszy emocjom negatywnym i uwolnić to napięcie z jest taka: rybak złowił bardzo dużą rybę. Musi teraz wyciągnąć ją na brzeg, ale ryba jest wielka. Ciężko mu idzie. Ciągnie sieci z całej siły. Ciekawe, czy mu się uda?Weź długi szalik, załóż dziecku w pasie i chwyć za końce. Dziecko jest rybą i ciągnie do wody a ty jesteś rybakiem i ciągniesz sieć. Pozwól, żeby ryba się oddaliła, przyciągnij rybę blisko, poluzuj, pociągnij. Przemieść się w lewo, w prawo, baw się . Dziecko musi stawiać opór, poczuć swoją siłę, zasapać się, zmęczyć, poczuć swoje ciało, upaść, wstać, wariant: dziecko robi wdech, wtedy luzujesz, wydech kładzie się na lewym boku. Ty próbujesz odwrócić je na plecy. Dziecko stawia opór. Próbujesz więc przewrócić je na brzuch. Dziecko nie daje się przewrócić. Potem kładzie się na prawym boku. I znowu to samo. Drugi wariant: dziecko kładzie się na plecach. Wyprostowane ręce przenosi za głowę najdalej jak się da. Próbuje podnieść ręce do góry (najlepiej na wydechu), a Ty stawiasz opór naciskając na jego ręce. To samo z nogami. Dziecko usiłuje podnieść do góry wyprostowane nogi, a Ty stawiasz opór. Świetna zabawa!Ty jesteś oficerem, a dziecko żołnierzem. Na Twoją komendę dziecko robi to, co mu każesz. Wydajesz rozkazy tonem żołnierskim. Krótko, głośno, po wojskowemu. Rozkaz nie podlega dyskusji. Twoje komendy to np.: Szeregowy padnij, powstań, podskocz, padnij, czołgaj się, powstań, trzy podskoki- raz, dwa trzy, dwa przysiady – raz, dwa itp. Może Cię to zdziwić, dzieciaki to uwielbiają!Na zakończenie tych łobuzerskich zabaw zrób dziecku miły masażyk. Weź dłonie dziecka i delikatnie je masuj – naciskaj, głaszcz, opukuj, kołysz, potrząsaj. Pomasuj głowę dziecka delikatnymi kolistymi ruchami. Pomasuj plecy dziecka delikatnie je drapiąc albo opukując palcami, głaszcząc, naciskając. To ma być dla dziecka przyjemne. I dla Ciebie wyciszyć dziecko? Powyżej przedstawiłam Ci aż 7 różnych zabaw, które są odpowiedzią na to pytanie. Jeśli jednak Twoje dziecko nie radzi sobie z nimi i stosuje przemoc lub agresję, to nie lekceważ problemu i sięgnij po pomoc. Czasem rodzice uważają, że to „słodkie”, gdy 4-latek bije albo szczypie mamę. Mówią „ale to przecież nie boli, on jest taki malutki”…, ale to nie jest, ani słodkie, ani niewinne. Jeśli dziecko w ten sposób radzi sobie z emocjami, to znaczy, że sobie z nimi nie radzi, a w takiej sytuacji Naszym zadaniem -Nas Rodziców- jest mu pomóc, I w takiej sytuacji możesz albo eksperymentować albo sięgnąć po wiedzę Kurczyńskadoradca rodzicielski, terapeuta
To wciąż duży problem w szkole. Z psychologiem Hubertem Czemierowskim rozmawiamy, jakie są przyczyny tych ataków agresji, a także jak można im zaradzić. Niezwykle ważne w
Nie radzisz sobie z agresją u swojego dziecka? Widzisz jak kolejny raz gotują się w nim emocje? Znowu próbowało Cię ugryźć, podłożyło nogę młodszemu bratu, albo zniszczyło zabawkę koledze z podwórka? Takie sytuacje zdarzają się coraz częściej, a Ty nie wiesz jak sobie poradzić z negatywnymi emocjami swojego dziecka? Czujesz się bezradny? O to kilka słów na temat agresji u dziecka i strategiach, które mogą być pomocne w jej zapobieganiu. Zachowania agresywne to takie, które są świadome i mają na celu zrobienie komuś krzywdy, zadanie bólu. Popychanie, gryzienie, szarpanie, ciągnięcie za włosy, plucie, to właśnie agresja. Również krzyki, wyzwiska, psucie zabawek, arogancja, trzaskanie drzwiami, to działania, które są nacechowane negatywnymi emocjami. Wiem, że dla każdego rodzica jego własne dziecko jest najukochańsze, najlepsze i najgrzeczniejsze. Jednak, kiedy kolejny raz docierają do Ciebie wiadomości, że Twoje dziecko popchnęło kolegę z klasy, to nie obrażaj się na cały świat za oszczerstwa wobec Twojego dziecka. Być może agresja z jego strony jest chęcią zwrócenia na siebie uwagi, albo rozładowania emocji, które w nim drzemią. Co może być przyczyną agresji u dzieci? My rodzice nie dopuszczamy do siebie myśli, że nasz kilkulatek również doświadcza przykrych uczuć, takich jak smutek, czy złość. Chcielibyśmy, aby nasze dzieci były zawsze wesołe i uśmiechnięte, a ich życie składało się wyłącznie z miłych wspomnień. Jednak w rzeczywistości nasze dzieci podobnie jak my borykają się z całym wachlarzem uczuć. Niestety nie potrafią tak jak dorośli panować nad własnymi emocjami i nie do końca rozumieją, co się z nimi dzieje. Dziecko cały czas uczy się świata, również poznaje własne uczucia i uczy się je wyrażać w odpowiedni sposób. Skąd biorą się negatywne emocje wywołujące agresję? Dzieci kilkuletnie mogą wykorzystywać zachowania agresywne do zakomunikowania światu, a przede wszystkim rodzicom, że mają jakiś problem. Może, to nowa sytuacja, taka jak przeprowadzka lub pierwsze dni w przedszkolu, wywołują w nim lęk i strach. A może narodziny brata lub siostry wywróciły świat dziecka do góry nogami. Również zmęczenie, uczucie głodu, a nawet chęć manipulacji może być przyczyną zachowań agresywnych. Brak ruchu także może wywoływać u dziecka frustrację. Dlatego warto stwarzać sytuację, w których dziecko rozładuje emocje i swoją energię, na przykład spacer na plac zabaw. U starszych dzieci negatywne emocje, które przeradzają się w agresję mogą być wynikiem problemów w grupie społecznej, odrzucenia przez rówieśników, problemów w szkole, zbyt dużej ilości zajęć pozalekcyjnych. Zdarza się także, że dzieci czują się odrzucone i niekochane przez swoich rodziców. Walczą o uwagę i zainteresowanie. Agresja może być również efektem doświadczeń, jakie dzieci wynoszą z domu. Jeżeli same doświadczają agresji lub są świadkami ciągłych awantur rodziców, to takie zachowania są dla nich normą i uznają je za naturalne. Jak reagować na agresję u dziecka? Akceptuj uczucia dziecka: dziecko ma prawo do bycia smutnym, do złości i żalu. Nie lekceważ jego uczuć. Zamiast mówić: „nie złość się bo nie ma powodu”, lepiej powiedź, że rozumiesz, że jest smutne i dziecka bardzo uważnie i obserwuj co się z im dzieje. Obserwując zachowanie dziecka możesz zauważyć, co jest powodem jego złości. Może jego agresja jest związana z rozkładem dnia, z nadmiarem zajęć pozalekcyjnych. Kiedy aktywnie słuchasz dziecka, ono czuje się ważne, a Ty możesz ustalić jakie ma aktualnie dla dziecka wzorem. Jeśli zdarzy Ci się wpaść w złość, nakrzyczeć na dziecko bez większego powodu, to pokaż w jaki sposób należy oceniaj ciągle dziecka i nie przypisuj mu etykiet. To, że czasami zezłości się na starszego brata, nie znaczy, że jest „agresywne”, „złośliwe”, czy „niegrzeczne”. Niestety my rodzice w bardzo łatwy sposób dokonujemy oceny zachowania dziecka i je etykietujemy. Dlatego unikaj takich określeń, jak: „Ty zawsze…, Ty nigdy…, Tyle razy….” Co jeszcze możesz zrobić, aby zapobiegać agresji? Poświęć dziecku swój czas i uwagę. Agresja często jest chęcią zwrócenia na siebie uwagi rodzica. Pewnie starasz się poświęcić dziecku każdą wolną chwilę i w natłoku obowiązków znaleźć chociaż czas na przeczytanie bajki. Jednak dziecko mimo, że ma już kilka lat, może nadal potrzebować przytulania w ciągu dnia i wspólnej swojemu dziecku i pozwól na bycie samodzielnym. To, że dziecko chce samo wybrać ubrania do przedszkola nie oznacza, że ubierze się niestosownie do pogody i okoliczności. Następnym razem pozwól mu dokonać wyboru miedzy kanapką z serem, a dżemem. Niech wie, że również ma swoje prawa i może plan dnia. Dzieci lubią przewidywalność i powtarzalność pewnych sytuacji. To, że przed posiłkiem zawsze myje ręce, albo przed spaniem wspólnie czytacie bajkę, to są rytuały. Rytuały, które sprawiają, że dziecko czuje się bezpieczne i wie jakie są zasady w się przed ciągłą krytyką, doceń zachowanie dziecka. Każdy lubi być dowartościowany i nasza samoocena rośnie, kiedy efekty naszej pracy zostaną dostrzeżone. Również dziecko lubi, kiedy zauważysz ile wysiłku włożyło w skonstruowanie rakiety kosmicznej, albo w przygotowanie systemu kar i nagród. To nie jest dobry sposób na zmianę zachowania u dziecka. Więcej na ten temat znajdziesz tutaj: Jeżeli Twoje dziecko uderzyło brata lub siostrę, to należy nazwać zasadę, jaka została naruszona, np. „Nie wolno bić innych”. Pozwól dziecku dojść do słowa i wypowiedzieć się na temat zaistniałej sytuacji. Następnie wyciągnij konsekwencje, na przykład: „Przeproś siostrę i idź na 5 minut do swojego pokoju”. Wyciągaj konsekwencje z agresywnego zachowania. Jeżeli w Twojej rodzinie obowiązują jakieś zasady, to niestosowanie się do nich powinno wiązać się z konsekwencjami. Wystarczy, że słowem, gestem wskażemy na to, w jaki sposób dziecko ma naprawić wyrządzoną szkodę. Należy pamiętać o zachowaniu spokoju bo nasz krzyk, to również rodzaj agresji. Więcej na temat agresji u dziecka Jeżeli, wymienione wyżej sposoby na zapobieganie agresji u dziecka, nie przynoszą rezultatów, można spróbować innych rozwiązań. Jednym z nich są bajki. Bajki terapeutyczne mogą okazać się fajnym sposobem na przekazanie dziecku pewnych wartości i zasad jakimi należy się kierować. Bajki można wymyślać samemu, jednak ważne by dziecko mogło identyfikować się z bohaterem. Każde dziecko jest inne, boryka się z innymi problemami i emocjami. Również rodzice różnią się od siebie, szczególnie pod względem wychowania dzieci. Dlatego nie ma jednej gotowej i skutecznej recepty, na to jak poradzić sobie z zachowaniami agresywnymi u dziecka. Można jedynie wprowadzić pewne zmiany w życiu rodziny i czekać na efekty. Gdy dziecko się uspokoi porozmawiaj z nim o jego zachowaniu. Powiedz, że wszystkie emocje są w porządku i to nic złego płakać, czy odczuwać złość. Jednocześnie naucz go rozładowywania emocji bez kopania, czy gryzienia. Pokazuj mu, że agresja i bicie to niedopuszczalne zachowania, które nie prowadzą do osiągnięcia celu. W jednej z klas w szkole podstawowej nr 43 w Białymstoku od lat uczniowie borykają się z agresją ze strony dwóch chłopców, którzy terroryzują resztę klasy. Mimo że dzieci są już w szóstej klasie, problem ten nie został rozwiązany, a wraz z wiekiem się zaostrza, przez co uczniowie boją się chodzić do szkoły. Rodzice postanowili nie posyłać swoich pociech na zajęcia w ramach protestu. Zobacz film: "Fenomen serialu "Squid Game" - jak rozmawiać z dziećmi?" spis treści 1. Agresja w szkole podstawowej 2. Strajk rodziców uczniów 1. Agresja w szkole podstawowej Już od pierwszej klasy zaniepokojeni rodzice informowali nauczycieli i dyrekcję szkoły podstawowej nr 43 w Białymstoku o agresywnym zachowaniu dwóch chłopców. Jednak nie zostały podjęte żadne kroki, by tę sytuację rozwiązać i pomóc dzieciom uporać się z problemami, które prowokują ich do wyładowania złości na rówieśnikach. Wraz z wiekiem problemy zaczęły stawać się coraz trudniejsze. Jednak sytuacja zaostrzyła się, kiedy dzieci rozpoczęły szóstą klasę. Wtedy doszło do apogeum agresji ze strony chłopców, którzy wyżywają się na kolegach i koleżankach, popychając ich, bijąc i podduszając. Jednej z dziewczynek złamali nawet rękę. Nic więc dziwnego, że zarówno dzieci, jak i rodzice odczuwają lęk przed pójściem do szkoły. Niestety mimo kolejnych próśb i pism ze strony rodziców, dyrekcja nie zrobiła nic, by ukrócić problem agresji w tej klasie. "Stwierdziliśmy, że dyrektor nie wykorzystał wszystkich możliwości, chociażby współpracy z różnego rodzaju instytucjami, które są do tego powołane. Działania podejmowane przez szkołę, co wykazała sytuacja, są działaniami nieskutecznymi. Będziemy monitorować wykonanie naszych zaleceń" – poinformowała w rozmowie z "Interwencją" Beata Pietruszka, podlaski kurator oświaty. 2. Strajk rodziców uczniów Rodzice postanowili więc rozpocząć strajk i nie posyłali swoich pociech na zajęcia. Przez dwa tygodnie dzieci nie chodziły do szkoły. Niestety nie przyniosło to żadnego efektu, dlatego też zdesperowani rodzice ustalili codzienne dyżury. Każdego dnia jedna osoba miała spędzać czas w szkole z dziećmi dla ich bezpieczeństwa. Dyrekcja pierwotnie wyraziła zgodę, jednak wkrótce ją cofnęła. Powodem jest konieczność podpisania zgody na uczestniczenie w zajęciach przez wszystkich rodziców dzieci z tej klasy, co nie jest możliwe. Reporterzy "Interwencji" otrzymali również oświadczenie od matki jednego z agresywnych uczniów. Jak się okazuje, chłopiec jest w trakcie terapii: "Mój syn jest osobą z genetycznymi obciążeniami całościowych zaburzeń rozwoju. [...] Są to między innymi zaburzenia zachowania i emocji, zaburzenia lękowe i depresyjne, w tym myśli samobójcze. [...] Nasz syn jest w trakcie terapii, będzie diagnozowany w celu uzyskania odpowiedniego orzecznictwa do celów szkolnych". Rodzice uczniów z tej klasy mają nadzieję, że dzięki nagłośnieniu sprawy w mediach i zainteresowaniu ze strony kuratorium wkrótce uda się rozwiązać problem, zanim dojdzie do tragedii, a ich dzieci będą mogły bez strachu uczęszczać do szkoły. Masz newsa, zdjęcie lub filmik? Prześlij nam przez Polecane polecamyPod wpływem emocji zmienia się tętno, twarz blednie lub czerwienieje, mogą pocić się dłonie, pojawiać uczucia pobudzenia lub osłabienia, zawroty głowy, mdłości czy inne objawy. Trudne emocje u dzieci mogą być odreagowywane w sposób nieuświadomiony, np. w postaci lęków nocnych, moczenia w nocy, zaburzeń snu, zaburzeń